Ο Κισσός ήταν το τρίτο κεφαλοχώρι του Ανατολικού Πηλίου μετά τη Ζαγορά και την Τσαγκαράδα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας με 1563 κατοίκους το 1860 και με δύο σχολεία αρρένων και Θηλέων. Σχολείο στον Κισσό λειτουργούσε από το 1753 με την οικονομική βοήθεια των ξενητεμένων στην Αίγυπτο, στο οποίο δίδαξε ο Ρήγας Φεραίος.
Στην όμορφη πλατεία του χωριού μπορεί κανείς να επισκεφθεί την ξακουστή εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, που χτίστηκε τον 17ο αιώνα, με το εντυπωσιακό επίχρυσο ξυλόγλυπτο τέμπλο της. Επίσης ο επισκέπτης του χωριού μπορεί να περπατήσει στα καλντερίμια και να απολαύσει την φύση σ' όλο το μεγαλείο της.
Με χρήματα των ξενητεμένων το 1745 έγινε η ριζική ανακαίνιση της εκκλησίας της Αγ.Μαρίνας, η οποία στολίζεται με ζωγραφικά έργα του λαϊκού καλλιτέχνη Γιάννη Παγώνη, από το 1802. Χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν περιορίζεται μόνο στα γνωστά αγιογραφικά θέματα, αλλά επεκτείνονται και σε τοπογραφίες και ηθογραφίες.
Σχετικά με την ονομασία του χωριού έχει γραφεί ότι το τοπωνύμιο αυτό, αν δεν είναι ξένο, μεταποιημένο, τότε πολύ παλιά η περιοχή του χωριού θα λεγόταν Χρυσός. Οι Πηλιορείτες παλιότερα το χρυσό τον λέγανε μάλαμα. Λέγανε όμως τα "κσα και τ' αργυρά" = τα χρυσά και τα αργυρά. Έγινε λοιπόν ο χρυσός χσος κατα συγκοπήν και στη συνέχεια για λόγους ευφωνίας κσος. Και σήμερα λένε οι γέροντες και οι γριές, ο κσος και όχι ο Κισσός: "Πήγαν στον Κσο", "ήρθαν από τον κσο".
Όμως παραποιήθηκε το τοπωνύμιο αυτό και το έγινε Κισσός. Πάντως στο ανατολικό Πήλιο, το γνωστό αναρριχώμενο στα δέντρα και τοίχους φυτό, δεν το λένε Κισσό αλλά "μπρούσκλη".
Ο Κισσός δεν είχε κτισθεί αρχικά στη σημερινή του θέση. Από ερείπια αρχαίου φρουρίου, από αρχαίους τάφους και νομίσματα που βρέθηκαν, συμπεραίνεται, ότι στη παραθαλάσσια περιοχή του Κισσού υπήρχε στη Ρωμαϊκή εποχή οικισμός, ο οποίος εγκαταλείφθηκε από άγνωστη αιτία.
Κοντά σ' αυτόν δημιουργήθηκε γύρω στα 1550 μικρός παραθαλάσσιος οικισμός, ο οποίος εγκαταλείφθηκε και αυτός, αυτή τη φορά όμως εξαιτίας των πειρατών.
Αργότερα στους κατοίκους του χωρίου, προστέθηκαν πολλοί από την ΄Ήπειρο, κτηνοτρόφοι και καταδιωκόμενοι από τους Τούρκους. Τότε άρχισε να αναπτύσσεται μια νέα περίεργη τέχνη, η κατασκευή των φημισμένων ξύλινων πιάτων, που γρήγορα έγιναν γνωστά και περιζήτητα στις αγορές του εξωτερικού.
Στην εξοχική θέση " Τούρνη " δημιουργείται τότε μια σωστή βιομηχανία που απασχολεί δεκάδες τεχνίτες. Όλοι τούτοι που ονομάζονται πινακάδες δούλευαν με ζηλευτή τέχνη το καστανόξυλο για να φτιάξουν τα περίφημα τούτα πηλιορείτικα πινάκια.
Από το 1881-1912, ο Κισσός ήταν έδρα Δήμου, στον οποίον υπαγόταν και οι οικισμοί του Αγ. Δημητρίου και Αγ. Ιωάννου. Από το 1912, αποτελεί κοινότητα. Σήμερα οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τον τουρισμό, την παραγωγή μήλων, παραγωγή κάστανων και αχλαδιών, επεξεργασία ξύλου, ανθοκομική, γενικό εμπόριο, παραγωγή παραδοσιακών γλυκών, κρασιού και τσίπουρου.
